De op de maatschappij gerichte kunstenaar van nu reageert niet langer vanuit een avantgardistische motivatie op voorgaande kunststromingen, maar vanuit innerlijke motivatie op grond van een besef van maatschappelijke urgentie. De wereld ontwikkelt zich razendsnel en thema’s als bijvoorbeeld klimaatverandering en migratiestromen dwingen regeringen en burgers tot complexe en ingrijpende acties. Traditionele organisatievormen lijken niet langer te voldoen.

De uitdaging voor de hedendaagse kunstpraktijk ligt steeds minder in de kunsten zelf, en steeds meer daarbuiten, stellen Anke Coumans en Sikko Cleveringa vast in hun inleiding tot deze Boekman. Er wordt steeds meer samenwerking gezocht met bestaande activistische bewegingen en veranderingsinitiatieven zonder deel uit te willen maken van een institutioneel verdienmodel. Dat gebeurt op allerlei manieren, zo blijkt uit de bijdragen in deze Boekman. Van deze varianten lijkt vooral commons het nieuwe buzzword dat te pas en te onpas gebruikt wordt, zo constateren Pascal Gielen en Hanka Otte. Commonsgedreven initiatieven worden van onderop, door de onmiddellijke stakeholders, gevormd om door samenwerking een collectief belang na te streven, vertelt Tine de Moor. Dat commoning-projecten experimenteel van aard zijn, met niet zelden een open einde, kan lastig zijn voor cultuurprogramma’s zoals Connected Action for the Commons van de European Cultural Foundation, beschrijft Maite García Lechner. Eenzelfde spanning treedt op als de systeemwereld en commons elkaar ontmoeten zoals bij projecten in Amsterdam en in Leidsche Rijn, zo leggen Jeroen Boomgaard en Erik Uitenbogaard uit. Waar velen het als tegengestelde begrippen zien, beschrijft Gerard Rooijakkers in zijn epiloog de systeemwereld en de commons als complementair.

The post Issue on Culture Commons – Boekman #118 appeared first on The Urban Commons of Culture.